Pochodzenie, opis, zmysły, rasy i odmiany.

Kagra_und_Kubuś

To może się przydać i proszę o przyklejenie!

Pochodzenie

Świnka morska pochodzi z Ameryki Południowej, początkowo występowała na terenach Peru, Brazylii i Paragwaju. Została udomowiona przez Inków i rozprzestrzeniona na znaczną część Ameryki Południowej. Do Europy przybyła wraz z pierwszymi odkrywcami i stała się często hodowanym zwierzęciem domowym. W Ameryce Południowej mięso świnki morskiej stanowi przysmak, pieczone świnki podawane są w restauracjach.
Świnka morska, niegdyś popularne zwierzę laboratoryjne, wykorzystywane w badaniach naukowych, obecnie zastępowana jest przez myszy i szczury, które szybciej się rozmnażają.

Opis

Długość ciała: 22-35 cm
Długość ogona: brak ogona
Ciężar: około 700 gramów (są wyjątki 1400 g)
Zwierzęta występują w trzech rodzajach futra: gładkowłose, długowłose i rozetka, czasem wyodrębnia się także odmianę peruwiańską (tj. długie włosy, częściowo rozetka). Istnieje wiele odmian barwnych - w stanie dzikim gryzonie te mają umaszczenie szare lub brunatne, natomiast osobniki hodowlane mają futro plamiste - w plamy czarne, białe, czerwono-żółte (rude), brązowe. Występują także osobniki hodowlane jednobarwne, jednak głównie długowłose.
Świnka morska dobrze kopie, ale prowadzi naziemny tryb życia; nie potrafi się wspinać na drzewa. Żyje w koloniach, jest aktywna w dzień i w nocy. Okresy wzmożonej aktywności to świt i zmierzch, ze względu na najmniejsze zagrożenie ze strony drapieżników. Świnka morska to roślinożerca. Podobnie jak niektóre inne gryzonie może obywać się bez wody (potrzebne płyny czerpie wówczas ze spożywanych owoców itp.).
Czas trwania ciąży to 60-70 dni, na jeden miot przypada 2-3 młodych. Młode osobniki są wcześnie samodzielne i mogą się odżywiać pokarmem stałym już pierwszego dnia życia. Dojrzałość płciową wcześniej osiągają samice, a samce w wieku około 2-3 miesięcy. Żyją około 6-8 lat.

Zmysły

Słuch

Świnki morskie mają bardzo dobrze rozwinięty zmysł słuchu i wyższe tony słyszą lepiej od nas. Dziecko bowiem słyszy dźwięki o częstotliwości do 20 000 Hz, dorosły —15 000 Hz, zaś świnka nawet 33 000 Hz. Świnka tę zdolność zawdzięcza czterem zwojom ślimaka w uchu wewnętrznym, podczas gdy u człowieka tych zwojów jest tylko dwa i pół.

Węch

Wiele badań wykazało, że świnki dysponują dobrze rozwiniętym zmysłem węchu. Zapachy, których my nie jesteśmy w stanie poczuć, świnki wyczuwają znakomicie. Można stwierdzić, że mają węch stokrotnie lepszy niż człowiek. Świnki rozpoznają siebie wzajemnie i swe młode właśnie po zapachu.

Wzrok

Również zmysł wzroku u świnek jest bardzo dobrze rozwinięty. Przy pomocy różnych testów stwierdzono, że rozróżniają one kolory: brązowy, niebieski, zielony i żółty. Pole widzenia jest u tych zwierząt duże. Świnki bez obracania głowy mogą patrzeć przed siebie i na boki. Ma to ogromne znaczenie dla świnek żyjących na wolności. Gdyby nie zauważyły na czas wroga, musiałyby zginąć.

Smak

Jak dalece zmysł ten jest rozwinięty u świnek, trudno wyrokować. Niektóre świnki mają swe ulubione pokarmy. Jedne lubią buraki, inne suchy chleb. Ale większość z nich zjada wszystko, tak jakby nie zwracały specjalnej uwagi na smak pożywienia. Nawet trujące rośliny w ogródku skubią z apetytem, a te - wydaje się - wcale nie szkodzą małym łakomczuchom.

Dotyk

Organem dotyku u świnek są wąsy wokół pyszczka. Pozwalają one przy słabym świetle orientować się zwierzęciu w terenie. To one „przekazują" informację o zetknięciu się z przeszkodą i o tym na przykład, czy uda się przecisnąć przez jakąś małą szczelinę.

Inteligencja i zdolności

Świnki może nie są wybitnie inteligentnymi zwierzętami, ale są w stanie nauczyć się wielu prostych rzeczy. Należy mieć tylko trochę cierpliwości, by mały uczeń zrozumiał, czego od niego oczekujemy. Świnkę możemy nauczyć przychodzenia do nas na gwizd lub reagowania na imię.

Rasy i odmiany

Przez lata wyhodowano wiele ras świnki morskiej. Różnice między nimi są zauważalne przede wszystkim w zewnętrznym wyglądzie. Pierwsza duża grupa to tzw. świnki angielskie z krótkim włosem:

Aguti

Dzikie gatunki mają przeważnie brązowe umaszczenie. Występują też odmiany złote, srebrne lub rude. Charakterystyczny jest szary połysk ich futerka, występujący u prawie wszystkich osobników, a spowodowany niejednolitym kolorem pojedynczego włosa. Przy samej cebulce włos jest srebrzystobiały, dalej czerwonobrązowy do żółtobrązowego, a na końcu prawie czarny. U rasy tej nigdy nie występują paski, plamki czy inne desenie.

Jednokolorowe

Świnki podobne do aguti. Zwierzęta występują w odmianie czarnej, białej, ciemnobrązowej, czerwonej, beżowej, lila i kremowej. Nie mają jednak charakterystycznego dla aguti szarego połysku.

Albinotyczne

Również świnki albinotyczne charakteryzują się jednolitą barwą umaszczenia. Zwierzęta są śnieżnobiałe i mają czerwone, świecące oczy. W ich włosach nie ma pigmentu. Świnki te z pewnością są ładne i oryginalne, ale także zadziorne i napastliwe, na co należy zwrócić uwagę. Cechuje je też duża wrażliwość. Szczególnie narażone na szkodliwe działanie czynników zewnętrznych są ich oczy. U świnek albinotycznych często zauważa się ciemne włoski na stopach, uszach czy nosku. Są to tzw. plamki zimne, które pojawiają się, kiedy świnka przemarznie, np. na balkonie lub na spacerze.

Himalajska

Rasa ta cechuje się również śnieżnobiałym futerkiem, ale ma czarne oczy, nosek, uszy i stopy. Zwierzęta są równie ładne jak świnki albinotyczne, a przy tym mniej wrażliwe. Często bywają wykorzystywane do celów naukowych. Swoim trochę śmiesznym wyglądem wzbudzają wiele sympatii, zwłaszcza u dzieci.

Szeki

Rasa ta charakteryzuje się bardzo zabawnym ubarwieniem: u każdego osobnika występują różne plamki, cętki i przebarwienia sierści. Przeważnie zwierzę jest trójkolorowe.

Holenderska

To odmiana szeki. Większa część tułowia zwierzęcia jest biała. Na policzkach, uszach i tylnych nóżkach znajdują się czarne, czerwone, czekoladowe, złote lub srebrne plamy. Z ras wielobarwnych rasa holenderska jest najpowszechniejsza.

Szylkret

Rasa trójkolorowa: czarno-biało-czerwona, przy czym plamki na sierści są stosunkowo małe, wyraźnie odcinające się od siebie. Bardzo cenione są świnki z białym paseczkiem na nosie.

Oprócz krótkowłosych ras angielskich występują też dwie rasy długowłose:

Rozetkowa

Futerko świnki jest średnio długie i dosyć szorstkie, nie przylegające do ciała, lecz układające się w liczne rozetki. Ten spiętrzony włos nadaje śwince bardzo figlarny wygląd, dlatego nazwano ją „czupiradłem". Przesuwając ręką po sierści zwierzęcia mamy wrażenie, że dotykamy szczotki. Świnka rozetkowa występuje we wszystkich odmianach i kombinacjach barwnych.

Angorska

Rasa ta jest chyba najładniejsza ze wszystkich, ale wymaga szczególnej pielęgnacji. Świnkę trzeba codziennie czesać, a czasem jej futerko należy umyć. Rasa ta występuje w dwóch odmianach:

- peruwiańska: na całym ciele, łącznie z pyszczkiem, ma długie, puszyste włosy, które są bardzo trudne do pielęgnowania i wymagają dużo pracy;

- peruwiańska jedwabista: długie włosy (ok. 15 cm) ma tylko na tułowiu. Im włosy są dłuższe, tym świnka jest bardziej wartościowa. Sierść wyrastająca na karku skierowana jest do przodu. Głowa jest dość gładka, krótkowłosa. Obie odmiany występują we wszystkich kolorach.

zuzka1

ciekawy temat,wszystko w jednym...
nie wiedziałam,że jest aż tyle ras i odmian świnki morskiej!Skąd ty to wszystko wiesz?